De Vlaamse dichter Wies Moens kende zijn meest vruchtbare poëtische periode tussen 1919 en 1923. Met zijn expressionistische poëzie wordt hij gezien als één van de leidende figuren van de Vlaamse expressionistische beweging. Moens vond vooral inspiratie bij de buitenlandse avant-garde.
Wies Moens was een overtuigd Vlaams-nationalist en moest een celstraf uitzitten naar aanleiding van zijn collaboratie tijdens WOI. Sommige critici en literatuurhistorici gebruiken zijn gevangenschap en zijn Vlaams martelaarschap als verklaring voor zijn aanvankelijk literair succes. Tijdens de Tweede Wereldoorlog collaboreerde Moens opnieuw wat hem opnieuw een veroordeling opleverde. Zijn politieke overtuiging vinden we vooral in zijn proza terug, bijvoorbeeld in Onze volksche adel (1940). Wies Moens eindigde zijn carrière als directeur van een volkshogeschool en leerkracht Nederlands in Limburg.
Bibliografie
Bronnen
Moens, Wies. Onze Volksche Adel. Antwerpen: Volk en staat, 1942.
Literatuur
Hadermann, P. en G.J. van Bork. “Moens, Wies.” Schrijvers en dichters (dbnl biografieënproject I). Http://www.dbnl.org/tekst/bork001schr01_01/bork001schr01_01_0778.php.